نشست دو روزهٔ محبت و معرفت، در تاریخ ۲۰ و ۲۱ فروردین سال ۱۴۰۴ هجری شمسی، به همت انجمن علمی دانشجویی ادیان و عرفان دانشگاه تهران و نیز همکاری آکادمی اخلاق پژوهی روشمند برگزار شد.

در این نشست دو روزه آقایان دکتر منوچهر صدوقی سها، دکتر میلاد اعظمی‌مرام، دکتر مهدی محمدی، دکتر محمدجواد ادبی، دکتر سید جواد میری و دکتر محمود شیخ حضور پیدا کردند.

انجمن علمی دانشجویی ادیان و عرفان بنا بر دغدغه‌مندی و اهمیت موضوع محبت و معرفت به این مسأله پرداخت؛ زیرا: علاوه بر اهمیت الهیاتی، این موضوع از مسائل‌ اجتماعی و هویتی عمیقی برخوردار است. نمی‌توان در وضعیت گسست وجودی با حق و خلق بود و  فکر جامعه سازی و داشتن جامعه‌ای آرمانی و توسعه یافته را داشت. بدین ترتیب ممکن و متصور نیست که این گسست را با مفهومی انضمامی جز محبت مرتفع ساخت. بنا بر اصل خلقت، که اصلی توحیدی می‌باشد، آدمی با فهم عاشقانه و محبت آمیز می‌تواند گسست مذکور را از بین برده و به معرفت توحیدی که خالی از گسست با خلق و حق است رسید. به عبارتی دیگر با محبت است که آدمی میان خود با دیگری و نیز حق گسستی نمی‌یابد؛ در نتیجه نزدیکی به فهم این اصل توحیدی میسر‌ می‌گردد.  

بنا بر توضیح ارائه شده در فوق، انجمن علمی دانشجویی ادیان و عرفان به دعوت از اساتید برجستهٔ عرفان و جامعه شناسی اهتمام ورزید. هر یک از اساتید مدعو به نوبه خود در این مسأله توجه کردند. آقای دکتر صدوقی سها از حب الهی و رفتار مبتنی بر محبت حق تبارک و تعالی با خلق سخن گفتند. دکتر میلاد اعظمی‌مرام با توجه به اهمیت دکتر علی شریعتی در تفکر دینی و اجتماعی ما ایرانیان نقش محبت را در اندیشهٔ ایشان بررسی‌ کردند. مطابق تحلیل ارائه شدهٔ ایشان؛ شریعتی محبت پس از معرفت را ضروری و عامل پویایی فرد و جامعه می دانست. دکتر مهدی محمدی با عنایت بر تعارضات موجود میان خلق با خلق و نیز با حق از اهمیت محبت در رسیدن به الهیاتی رهایی بخش که الهیاتی اشتراکی میان عموم می‌باشد صحبت کردند. دکتر جواد ادبی، عدم وجود تعارض میان عشق زمینی با آسمانی و البته وجود پلی میان این دو را متذکر شدند. دکتر سید جواد میری از وجود این مفاهیم در سنت خطائی گفتند که بنا بر دلایلی از پژوهش آکادمیک عاری بوده و بایستی در یک فهم نقاد این میراث غنی را باز فهم نمود. در آخر دکتر محمود شیخ از سلوک عابدانه و عاشقانه صحبت کردند.‌ ایشان نیز متذکر شدند تنها با فهمی عاشقانه می‌توان خودشناسی و خداشناسی عارفانه داشت.